Martwica szczęki. Ostatnio coraz częściej pojawiają się doniesienia o związku pomiędzy występowaniem jałowej martwicy szczęki i żuchwy a przyjmowaniem bisfosfonianów, szczególnie podawanych dożylnie. Zjawisko to dotyczy do 10 proc. leczonych osób i najczęściej wiąże się ze zmianami patologicznymi zębów i zabiegami dentystycznymi. Stąd też PUO (Polska Unia Onkologii) zaleca regularną (co 2-3 miesiące) kliniczną ocenę kości szczęki i żuchwy w trakcie leczenia bisfosfonianami.
Czynnikami zwiększającymi ryzyko powstania tego powikłania, poza zmianami w obrębie jamy ustnej, zalicza się także czynniki związane z leczeniem przeciwnowotworowym, w tym właśnie długotrwałe leczenie bisfosfonianami, towarzyszące inne choroby (takie jak cukrzyca czy niewydolność nerek), a także palenie papierosów i spożywanie alkoholu. Sformułowano zalecenia dotyczące możliwości zmniejszenia ryzyka wystąpienia tego powikłania, podkreślając konieczność sanacji zębów przed planowanym leczeniem bisfosfonianami i nie wykonywania żadnych inwazyjnych procedur stomatologicznych w trakcie i bezpośrednio przed rozpoczęciem leczenia (co najmniej 6-8 tygodni).
Przestrzeganie opisanych zasad może znacząco zmniejszyć ryzyko powstania martwicy szczęki i żuchwy. Zalecenia te są szczególnie ważne, ponieważ w świetle coraz nowszych doniesień należy się spodziewać, że liczba chorych leczonych bisfosfonianami będzie w przyszłości systematycznie rosła.
