Lekarze, również lekarze dentyści, mogą napotykać na sytuacje, w których pod znakiem zapytania stoi tożsamość osób żądających udostępnienia dokumentacji medycznej dziecka. W takich przypadkach lepiej chuchać na zimne i sprawdzić, jakie są przepisy prawne i obostrzenia.
Art. 26 ust. 1 ustawy z 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417 ze zm.) jasno stwierdza, że podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację medyczną pacjentowi lub jego przedstawicielowi ustawowemu bądź osobie upoważnionej przez pacjenta. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości, lepiej wylegitymować taką osobę niż zbyt pochopnie udostępnić informacje na temat zdrowia dziecka potencjalnie obcej osobie. Jeśli nie ma żadnego dowodu na to, że jest to np. ojciec dziecka i że jego prawa rodzicielskie nie są w żaden sposób ograniczone, to lepiej skorzystać z prawa do sprawdzenia, kim jest osoba, która domaga się informacji o stanie zdrowia (być może?) cudzego dziecka. Lekarz może zażądać okazania aktu urodzenia dziecka.
Ale – jeśli nadal coś budzi jego wątpliwości – może poprosić także o inne dokumenty. Przecież sama zbieżność nazwisk nie oznacza automatycznego pokrewieństwa. Dlatego lepiej w sytuacjach wątpliwych odmówić niż udzielić informacji osobie nieuprawnionej i przez to narazić się na późniejsze nieprzyjemności. Według art. 27 ustawy dokumentacja medyczna jest udostępniana: • do wglądu w siedzibie podmiotu, który udziela świadczeń zdrowotnych; • poprzez sporządzenie jej wyciągów, odpisów bądź kopii; • poprzez wydanie oryginału za pokwitowaniem odbioru i z zastrzeżeniem zwrotu po wykorzystaniu, jeśli uprawniony organ lub podmiot zażąda udostępnienia oryginałów tej dokumentacji. Zgodnie z zasadami prawa cywilnego udowodnić daną okoliczność powinna osoba, która uzyskuje z niej jakąś korzyść. W tym przypadku to rodzic zatem musi wykazać, że posiada władzę rodzicielską – przecież może istnieć prawdopodobieństwo, że rodzic jest jej pozbawiony. (IN)
