Materiały stomatologiczne

Przed przystąpieniem do cementowania należy sprawdzić, z jakiego materiału wykonano uzupełnienie. Możemy bowiem użyć np. cementów: karboksylowych, fosforanowych, szklanojonomerowych oraz kompozytowych chemo i światłoutwardzalnych. Zastosowanie poszczególnych rodzajów cementów przedstawiono w tabeli 1. Jeśli uzupełnienia są pracami na podbudowie metalowej, to warto zastosować cementy szkanojonomerowe. Ich adhezja do stopów nieszlachentych wynosi około 5-7 MPa, zaś do tkanek zęba około 15 MPa.

Mądrą prawdą jest powiedzenie, że „lepiej zapobiegać niż leczyć”. Zabiegiem profilaktycznym jest lakowanie bruzd. Wnikliwe spojrzenie na skutki tego zabiegu pozwala odkryć jego wielorakie zalety.

Cement szklanojonomerowy (glassjonomer) okazał się materiałem bardzo przydatnym ze względu na bardzo dobrą adhezję do szkliwa i zębiny. Szkło cementów zawiera w swoim składzie  jony fluoru, który może być uwalniany do środowiska jamy ustnej, co hamuje potencjalne procesy próchnicze.

Wkłady to konstrukcje protetyczne stosowane w przypadku znacznego lub całkowitego uszkodzenia koron zębów własnych. Warunkiem zastosowania wkładu koronowo-korzeniowego jest prawidłowo przeleczony kanał korzeniowy, bez zmian patologicznych w okolicy wierzchołka. Uszkodzenie zęba nie powinno znajdować się poniżej brzegu kości. Ponadto ząb taki nie może być silnie rozchwiany. Wkłady koronowo-korzeniowe służą najczęściej jako umocowanie pojedynczej korony protetycznej, ale mogą być również filarem mostu protetycznego.

Choć od wprowadzenia pierwszych materiałów kompozytowych na rynku minęło już prawie 50 lat, wciąż nie powstał produkt równie długowieczny jak struktura samego zęba. Proces starzenia materiałów kompozytowych jest dużo szybszy niż zdrowego zęba. Czy i jak można go spowolnić?

Wypełnienia stomatologiczne. Obecnie materiały złożone należą do najczęściej wykorzystywanych w pracy przez lekarzy dentystów. Choć praca z nimi nie jest trudna, zdarzają się w niej niepowodzenia. Jakie są ich przyczyny?.

W codziennej praktyce protetycznej bardzo często wykonujemy tymczasowe uzupełnienia koron i mostów. Zdarza się, że wykonane uzupełnienie nie pasuje do kikutów oszlifowanych zębów, wtedy oczywiście zastanawiamy się, dlaczego i gdzie jest błąd?

W poprzednim artykule szczegółowo omówiliśmy budowę materiałów kompozytowych. Jednak dla lekarza tak naprawdę najistotniejsze są parametry, jakimi dany materiał się charakteryzuje. Poniżej przedstawiamy i opisujemy najważniejsze cechy materiałów złożonych.

W stomatologii zachowawczej największe znaczenie mają materiały złożone (kompozytowe) służące do estetycznej odbudowy zębów. Są one wykorzystywane ze względu na bardzo dobre właściwości estetyczne, dosyć dobre parametry mechaniczne oraz prostotę zastosowania. Jednak coś, co wydaje się proste, przysparza często bardzo dużo problemów podczas pracy. Aby ich uniknąć, warto poznać podstawowe właściwości materiałów kompozytowych oraz możliwych błędów, jakie mogą wystąpić podczas ich użytkowania.

Wodorotlenek wapnia silne działanie bakteriobójcze zawdzięcza wysokiemu pH, co w przypadku kontaktu z tkankami miękkimi może powodować ich destrukcję. Efektywność preparatów na bazie wodorotlenku może zostać zwiększona przez dodanie do nich odpowiednich detergentów. Dodając siarczanu baru uzyskuje się materiały widoczne w promieniach RTG.