Skąd wzięły się implanty zębów?

Dla większości zaskoczeniem może być fakt, że implanty zębów należą do najstarszych stomatologicznych osiągnięć na świecie. Proste formy są wykorzystywane od tysięcy lat. A przecież w Polsce implantologia wydaje się być czymś stosunkowo nowym.

Skąd wzięły się implanty? Oczywiście – Chińczycy

Początki implantologii stomatologicznej, jeśli można tak określić to, co wówczas robiono, sięgają 2 tys. roku p.n.e. To wtedy, nie kto inny jak starożytni Chińczycy, nauczyli się wykorzystywać fragmenty pociętych, bambusowych tyczek do zastępowania usuniętych zębów. Po prostu wbijali je w miejsce starych.
Dopiero dwa tysiąclecia później swoje próby podjęli Egipcjanie. W ich przypadku jednak nie wykorzystywano bambusów czy innych roślin, ale drogocenne metale. Sięgano także po kość słoniową. Takie implanty zębów były z pewnością trwalsze i ładniejsze, choć zapewne także droższe.
Warto dodać, że w niektórych mumiach egipskich znaleziono implanty wykonane... z zębów innych ludzi.

Majowie dbają o siekacze

Także na kontynencie amerykańskim dbano w przeszłości o wygląd szczęki. W latach trzydziestych sławne stało się odkrycie dr Popenoe, który w Hondurasie wykopał szkielet majańskiej kobiety. W jej szczęce znaleziono trzy odpowiednio przycięte muszle zastępujące siekacze.
Kość obrosła stworzone w ten sposób implanty zębów, a całość sprawia wrażenie funkcjonalnego trwałego rozwiązania. Archeolodzy datują znalezisko na rok 600 n.e. Czy można to uznać za początek sztuki dentystycznej z prawdziwego zdarzenia w Ameryce? Zapewne podobne implanty wstawiano tam ludziom znacznie wcześniej. Tym bardziej, że cywilizacja Majów rozkwitła w połowie pierwszego tysiąclecia.

Szwecja wchodzi do gry

Tyle starożytność. W czasach bardziej współczesnych temat implantów wrócił w latach pięćdziesiątych. To wtedy, przy okazji badań nad przepływami krwi, naukowcy z Uniwersytetu Cambridge skonstruowali tytanową komorę. Nie myśleli o wykorzystywaniu jej w stomatologii – wsadzali je w uszy królików.
Co innego Szwedzi. Niejaki Per-Ingvar Branemark zainteresował się w 1952 roku leczeniem i regeneracją kości. Dowiedział się o osiągnięciu Anglików i postanowił wykorzystać je w swojej pracy. Kiedy sprawdził, czy może usunąć tytanowe wstawki, okazało się, że jest to niemożliwe. Dlaczego? Wszystko z powodu kości, która obrosła implant.
Szwed przeprowadził kolejne eksperymenty i badania. Wykorzystywał zarówno zwierzęta jak i ludzi. Wszystkie potwierdziły, że tytan jest wyjątkowym materiałem, który można scalić z kośćmi. Koniec końców Branemark zdecydował, że jego metoda sprawdzi się właśnie w stomatologii. W roku 1965 pierwszy wolontariusz otrzymał tytanowe implanty zębów.